Γιατί αισθανόμαστε πολλές φορές ότι δεν έχουμε αρκετά ή δεν είμαστε αρκετοί για να είμαστε ευτυχισμένοι;
Γιατί δεν απολαμβάνουμε αυτά που έχουμε και βομβαρδίζουμε το μυαλό μας με σκέψεις που αρχίζουν με ένα μικρό αλλά συνάμα τεράστιο ´αν´;
Γιατί συχνά πιστεύουμε ότι η ευτυχία είναι ένα σημείο του μέλλοντος που θα έρθει όταν συμπληρωθούν δεκάδες μικρές ή μεγάλες προϋποθέσεις;
Γιατί ενώ γνωρίζουμε ότι τελειότητα δεν υπάρχει, ενδόμυχα την αναζητούμε στους ανθρώπους, στις καταστάσεις, στις στιγμές;
Φταίει ίσως η ανατροφή από επικριτικούς η υπεραπαιτητικους γονείς… ο φόβος της αποτυχίας και η χαμηλή αυτοεκτίμηση… η υπερβολική προσήλωση στα πρέπει…
Ότι και αν φταίει οδηγεί συνήθως σε ένα φαύλο κύκλο όπου η ευτυχία χρειάζεται ‘κυνήγι’ αλλά δεν υπάρχει τελικός προορισμός…
Ας εκτιμήσουμε λοιπόν την προσπάθεια και όχι το αποτέλεσμα… ας αποβάλλουμε το ´όλα ή τίποτα’… ας αφήσουμε χώρο για λάθη…
Γιατί απλώς ευτυχία και τελειότητα δεν είναι συνώνυμα.