«Στα θεμέλια της ψυχής μας είναι κρυμμένες σα δυναμίτιδα κάποιες μας ιδιότητες, τόσο φρικτές και τόσο δικές μας, που βαστούμε την αναπνοή μας όταν περνούμε από κοντά τους μην τύχει και ξυπνήσουν και ανατινάξουν στον αέρα όλο το οικοδόμημα της ζωής που υποκριτικά και αθόρυβα απάνω στις ψευτιές ομορφοχτίσαμε για να το επιδείχνουμε στους άλλους και στον εαυτό μας…»
(Καζαντζάκης, «Σπασμένες ψυχές»)
Φλέγον ζήτημα των ημερών η μάσκα… η μάσκα η υλική, η ορατή, η χειροπιαστή. Η μάσκα που φαίνεται, που φοριέται, που πετιέται. Καλή ή κακή, σωστή ή λάθος, η επίδραση της στον ψυχισμό μας φαντάζει μικροσκοπική μπροστά στις μάσκες που φοράμε σε όλη μας τη ζωή. Τις μασκες τις άυλες, τις αόρατες, τις τρομακτικές. Αυτές που φοριούνται μεν αλλά δεν φαίνονται, ούτε πετιούνται. Γίνονται ένα με το δέρμα μας.
Ο ανθρωπος έχει πολλές υποστάσεις. Και πολλες ιδιότητες. Δεκάδες κοινωνικούς ρόλους στους οποίους καλείται να ανταπεξέλθει καθημερινά. Του παιδιού, του γονεα, του φίλου, του ανταγωνιστή, του επαγγελματία, του συντρόφου, του σεξουαλικού όντος… εξοντωτικές ασκήσεις ισορροπίας που πολλές φορές είναι αδύνατον να έλθουν εις πέρας χωρίς κάποιος να απαρνηθεί τον εσωτερικό, τον αληθινό του εαυτό… ως ένα σημείο είναι θεμιτό και απαραίτητο για την ψυχική επιβίωση μας… πρέπει να δείχνουμε έναν καλύτερο εαυτό στους άλλους για να ζούμε αρμονικά και για να αποτελούμε οι ίδιοι παράδειγμα στον εαυτό μας ότι όλα είναι εφικτά…
Που τελειώνει όμως το πρόσωπο κι αρχίζει ένα ατέρμονο προσωπείο; Τι συμβαίνει όταν άνθρωποι γύρω μας έχουν χάσει κάθε αντίληψη του προσώπου τους, του εγώ τους, της φύσης τους; Άνθρωποι που έχουν χάσει κάθε επαφή με το ποιοι είναι, τι πιστεύουν, τι επιθυμουν, ποιους αγαπάνε…αν τους παρατηρήσουμε μπορούμε να τους διακρίνουμε.. είναι οι άνθρωποι που ψεύδονται σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους… δεν κάνουν διακρίσεις για να μην αφήσουν κανέναν να δει το μέσα τους… μέσα από τη μάσκα τους… δεν τσαλακώνονται, δεν απολογούνται, δεν έχουν ευάλωτες στιγμές. Ζηλεύουν και φθονούν και στο πέρασμα τους αφήνουν ένα πέπλο τοξικότητας που σε παραλύει αλλά δεν μπορείς να το εξηγήσεις με λόγια… είναι άνθρωποι που σε πληγώνουν διαρκώς διατηρώντας μια επίφαση ‘τελειότητας’ τόσο απροσπέλαστη που σε αφήνει μουδιασμένο… το προσωπείο τους είναι πια το δέρμα τους…
Δώστε μια ευκαιρία στην σπασμένη ψυχή τους. Ίσως και δύο. Την έχουν ανάγκη. Την Τρίτη φορά όμως φύγετε μακριά. Το προσωπείο τρώει το δέρμα τους… έτσι τους βοηθάτε να σταματήσει η σήψη… και βοηθάτε τον εαυτό σας να κρατήσει μόνο τις προστατευτικες του μασκες. Αυτές που μπορούν και να πεταχτούν.
Ροδάνθη Δανδουλάκη, Ψυχολόγος
